Vakantie 2017 Dag 8 "Bezoek aan Pocitelj"

Vanmorgen zijn Dolf en Herman alleen op pad geweest. Ze zijn naar het mooie oude dorpje Pocitelj geweest. Annette zou al niet mee zijn gegaan want het is best wel een flinke klim naar boven en dus niet echt bevorderlijk voor de knieën. En ik heb een dagje in de lappenmand gelegen, naar een hele nacht al flink last van maagpijn, 's morgens aan het overgeven en 's avonds kwam daar de diaree ook nog bij. Dus de hele dag liggen slapen, een balans dagje zullen we maar zeggen. Ik was graag mee gegaan naar Pocitelj want het is zo mooi om te zien. Het is een middeleeuws ottomaans stadje uit de 15 en eeuw, gebouwd op een rotsachtige klif met een prachtig fort met mooie uitzichten op de Nirvana rivier en vallei. Dolf hoorde dat er door het jaar heen zo'n 12 à 15 mensen afwisselend wonen want het is voor hun te zwaar om dag in dag uit het over het ongelijke keienpad naar boven en beneden te lopen. 'S middags heeft de rest heerlijk bij en in het zwembad gelegen. Ik heb heerlijk geslapen. Nadat Dolf, Annette en Herman uit eten zijn geweest kwamen Elma en Sanel nog even langs. Elma had een soort zelfgemaakte cakejes meegenomen met een soort spijs vulling gedrenkt in ..... ??? We laten het nog even staan voor morgen. We hebben gesprekken gehad over de tijd nu en de oorlogsjaren hier in Herzegovina. Beiden zijn gevlucht in de oorlog hij naar Duitsland en zei naar, de bedoeling was een oom in Zweden, maar bij een tussenstop in Denemarken mochten ze niet verder want Zweden had net die dag ervoor de grenzen dichtgegooid. Een paar dagen later kregen ze te horen dat haar vader was overleden in het leger. Dus konden ze ook niet teug naar hier (Mostar). 2 jaar later bleek het verhaal toch niet te kloppen en kwamen ze erachter dat hij niet dood was. Uiteindelijk is ze terug naar Mostar gegaan. Ze vertelde dat ze 's nachts in het donker aan kwamen en de volgende dag moest ze koffie gaan kopen omdat er familie kwam, de winkel moest nog op de zelfde plaats zitten, maar ze had naar een paar meter lopen daar gestaan en niks meer herkend, alles was kapot geschoten. Familie heeft haar toen naar binnen gehaald en ze is toen 3 maanden niet meer naar buiten geweest . Best wel allemaal heftige verhalen. Ze vertelde ook dat in Mostar ondanks de oorlog de katholieken, moslims en orthodoxen elkaar altijd geholpen hebben. (Dat is dus toch niet door de oorlog gekomen, maar altijd zo geweest) En dat zie je hier nog steeds terug, iedereen is zo aardig. Ze vertelde ook, wat wij al hadden gezien, dat alles hier volop in bloei staat qua economie, de mensen hebben het heel zwaar gehad na de oorlog maar nu durft iedereen weer te ondernemen. Pffff best wel heftig als je dat allemaal zo hoort. Er is hier eigenlijk nog zo veel meer moois te zien maar helaas zit onze tijd er hier al weer op en gaan we morgen verder naar Dubrovnik.