Dag 19 "Het mooie Brač"

Gisteravond is Dolf rond 22.30 uur naar bed gegaan, rond 23.00 uur volgden Annette en Herman ook. Ik blijf me elke keer toch weer verbazen dat als de heren het kussen raken, ze al snurkend en luchtbed oppompende geluiden makend, direct in slaap vallen. Ik probeer het zo lang mogelijk uit te stellen om naar bed te gaan, want het bed ligt echt voor geen meter. Rond 24.00 uur toch ook maar eens me "heerlijke" bed opgezocht. Naar weer een nacht slecht slapen was het al vroeg weer erg warm vanmorgen. Rond 10.00 uur was het zelfs al weer 30 graden. We kijken bijna uit naar het einde van de vakantie en dat door de fijne bedden, hmmm. Om 11.00 uur hadden we afgesproken met Dino, hij wil ons Bobovišća laten zien vanaf het water, gewoon 15 á 20 minuutjes varen, het werden er 45 haha. Vanaf de kant moesten wij op de boot springen, sorry het heeft geen leuk foto en/of film materiaal opgeleverd. Wij waren de eerste gasten in zijn nieuwe bootje. De andere gasten gaan later gewoon met zijn andere bootje en deze is puur voor de verhuur. De boot heeft een 8 pk motortje, dus we tuffen mooi de baaien rond. Hij heeft ons nog even het huis laten zien, die de Kroatische voetballer Mario Mandžukić hier in de baai heeft laten bouwen. Jammer, want de woning valt een beetje erg uit toom door z'n strakke vorm, in verhouding met de stenen huizen hier. Er staan ook in de andere baai nog een aantal van die huizen, die allemaal als vakantie optrekjes worden gebruikt door Russen en Tsjechen. Als Dino ooit veel geld zou verdienen dan kocht hij één van die huizen en konden we bij hem komen slapen haha. Hij vertelde ook dat zijn Engels nog niet zo goed is, valt eigenlijk best mee, en dat hij al een aantal jaren zich heeft voorgenomen om in de winter periode Engels te gaan leren. Maar dat kwam er iedere keer niet van, want hij was eigenlijk wel een beetje lui haha. Hij heeft in ieder geval zelf kennis, want daar waren wij na 1 dag al achter. Op de terug weg vroeg hij of Dolf en Herman hem even wilden helpen om op een strandje een paar meter verderop zijn nieuwe waterscooter op de kant te leggen, want hij had er een touw vast inzitten. Zo gezegd, zo gedaan. Toen ze uiteindelijk het touw er niet helemaal uitkregen, kwamen ze op het idee om de kap eronder weg te schroeven, dat zei ik meteen al maar niemand wilde luisteren, hmmm. Maar toen moest hij de juiste "piepsleutel" nog hebben, en die had hij niet. Toen heeft hij maar eerst een dikke steen en planken hout gehaald om de scooter te onder steunen, want zo'n 300 kg wordt wel zwaar om tegen te houden. Uiteindelijk heeft hij een "piepsleutel" geregeld bij wat werklui en hebben ze de plaat eronder weg gehaald. Dino heeft al puffend toe staan kijken haha. Daarna kon Herman het touw er zo tussen weghalen. Hij was ons wel dankbaar want alleen had hij het niet gekund. Wij waren weer bang dat oma alweer aan het bakken moest, maar in het begin van de avond kwam hij 4 blikken bier brengen voor de heren en voor de dames een doos met Raffaello. Toch weer lief. Nadat we klaar waren met de waterscooter zijn we op pad gegaan naar Pustinja Blaca, dit is een oud klooster uit de 16e eeuw die verscholen ligt in de bergen. Toen we boven aan kwamen, na het volgen van een lang grindpad, stonden daar meerdere auto's en een paar ezels. Volgens Google moesten we nog 1,2 km verder met de auto, maar daar stond ook aangegeven dat je vanaf daar moest wandelen over een smal pad met ongelijke keien. We hebben maar besloten om het niet te doen want het was 2,5 km lopen en we hadden geen stevig schoeisel aan en geen water bij ons en dat met 34 graden. Dat leek ons niet zo verstandig. We gaan morgen wel terug, maar dan goed voorbereid. De ezels die er stonden waren eigenlijk best wel heel zielig, ze waren mager en eentje had allemaal bloed en wondjes op zijn kop. Er zaten ook veel vliegen, leken wel dazen, om hun heen. We zijn nog een eindje het pad opgegaan, die Google aangaf. Waar  je dus nog 1,2 km verder kon met de auto en dan het laatste stukje lopen. Maar er lagen dikke kiezels op, die niet erg vast lagen, en dat in een bocht met een flinke afgrond. Dan maar morgen terug. Toen zijn we maar doorgereden naar de hoogste berg van alle Adriatische eilanden, de Vidova gora van 778 meter hoog. De berg heeft de vorm van een langwerpige rotswand langs de zuidelijke kust van Brač. De twee kanten van de berg zijn volkomen verschillend. Aan de zuidkant storten de rotsen zich in zee, richting het plaatsje Bol en aan de noordkant loopt hij rustig naar beneden als een enigszins schuin aflopend karstplateau van ongeveer 10 km breed. Het plateau is voor het grootste gedeelte bedekt  met schraal gras en distels. Wat ook opvalt hier zijn de vele dennen. Het uitgestrekte plateau bedekt meer dan de helft van het eiland en is geheel onbewoond en verlaten, nou verlaten ? In de verte mekkeren wel wat geiten haha. Het ligt net boven het stadje Bol en je hebt daar een prachtig uitzicht over de eilanden en het stadje Bol met zijn beroemde strand Šlatni Rat. Šlatni Rat is een smalle landtong van zand die meer dan 60 meter de mooie blauwe zee inloopt. De landtong veranderd ook iedere keer door de windrichting van de golven. Je kunt er bijna helemaal boven met de auto komen, er staat zelfs een klein keetje waar je drinken, chips en ijs kunt kopen. We hebben dus ook eerst wat te drinken gehaald. Het uitzicht is echt schitterend. Het laatste eindje moet je naar boven lopen, maar dat is goed te doen. Op de hoogste top staat een telecommunicatietoren dus daardoor kon Herman daar niet met de drone vliegen. Er is ook nog een restaurant, maar dat is volgens ons al een tijdje gesloten. Ook iets meer naar beneden mocht de drone niet vliegen i.v.m. het vliegveld bij het plaatsje Bol. Ik heb nog even een foto in onze familie app gegooid met daarbij de tekst Šlatni Rat, maar er was iemand die kon de rat niet vinden haha. Ik zal geen namen noemen. Omdat we honger hadden zijn we naar het stadje Sutivan gereden en hebben we daar rond 16.00 uur al gegeten. Onderweg ook de delen gezien waar de beroemde stenen van Brač uit de bergen worden gehaald. Het witte huis is b.v. ook met deze stenen gebouwd. En er liggen heel veel van die grote stenen daar, ook gewoon als oud vuil langs de weg. Bij ons in Nederland zou dat allang gestolen zijn. Daarna lekker naar ons appartement om tegen 18.00 uur nog maar even aan het strand te gaan liggen want het is nog steeds 30 graden en plakkerig warm,. Daar nog even gezelschap gehad van een poes en een krab, verder is het hier heerlijk rustig. Ik kan me voorstellen dat hier veel schrijvers en dichters hebben gewoond. Want daar staat het stadje Bobovisča om bekend. Er liepen ook Nederlanders langs die met de boot in een baai lagen hier. Z vroegen zich af hoe wij dit plaatsje in godsnaam gevonden hadden en hoe we hier kwamen met de auto, haha gewoon via de straat. Ze vonden het hier ook prachtig. Tegen 20.00 uur maar weer een naar ons appartement om ons te storten op de blikken bier en Raffaello's.

Welterusten voor straks.